Magiera: Marzenie, obsesja i błysk w oku

Siatkówka
Magiera: Marzenie, obsesja i błysk w oku
fot. Cyfrasport

Przed nami Final Four Ligi Mistrzów siatkarzy. W Max Schmelling Halle będziemy świadkami wielkich emocji, być może nieoczekiwanych zwrotów akcji, a może znowu wielkich sportowych dramatów, bo… tak jest zawsze!

Każdy finałowy turniej ma swoją historię, każdy zapisał osobną, ale piękną kartę w dziejach europejskiej siatkówki. Każdy miał swoich bohaterów, nie zawsze jednak byli nimi siatkarze.


Włodarze czołowych europejskich klubów często narzekają, że rozgrywki siatkarskiej Ligi Mistrzów, to ubogi krewny – o ile w ogóle można to w jakikolwiek sposób porównać – swojego odpowiednika piłkarskich rozgrywek. Fakt faktem, z reguły do występów w siatkarskiej Champions League kluby dokładają zamiast zarabiać, ale kiedy przychodzi do decydującej rozgrywki, u wszystkich finalistów pojawia się ten sam, od wielu lat charakterystyczny, błysk w oku.

 

Znakomicie ujął to przed rokiem ówczesny trener Jastrzębskiego Węgla Lorenzo Bernardi, który stając w szranki z rosyjskimi potęgami Zenitem Kazań i Biełogorią Biełgorod, a także tureckim krezusem Halkbankiem Ankara przyznał bez ogródek, że dla niego i jego podopiecznych wygranie Ligi Mistrzów jest pięknym marzeniem, a dla wymienionych wyżej rywali to już prawdziwa obsesja.


Przeprosiny nieobecnych


I coś w tym jest. Nie trzeba daleko szukać. Wystarczy odwiedzić strony internetowe klubów, które… odpadły już z rywalizacji. Na stronie Perugi, która odpadła ze Skrą, pojawiły się podziękowania dla fanów za doping w meczach z bełchatowską drużyną oraz deklaracja walki o Final Four w kolejnym sezonie. Dalej poszli siatkarze Lokomotivu Nowosybirsk, którzy piórem swojego kapitana Aleksandra Butki przeprosili kibiców za porażkę z Asseco Resovią i poprosili o wsparcie w kolejnych meczach – tu cytat – „w tych trudnych chwilach dla całego naszego klubu”.

 

Jasny komunikat pojawił się też przed samym finałem w rosyjskich mediach. Trener Zenita Kazań Wladimir Alekno bez żadnego owijania w bawełnę powiedział, że interesuje go tylko i wyłącznie wygrana w Berlinie, bo jak się pracuje w Kazaniu, to trzeba nauczyć się żyć ze świadomością, że drugie miejsce kompletnie tu nikogo nie interesuje.


„Czary mary” Wladimira


Wladimir Alekno będzie najbardziej doświadczonym trenerem, którego zobaczymy w Berlinie. Ostatnie lata pokazują, że jest zdolny praktycznie do wszystkiego, nie boi się niekonwencjonalnych rozwiązań. Prowadząc reprezentację Rosji w finale Igrzysk Olimpijskich w Londynie przestawił Dmitrija Muserskiego ze środka na atak i wygrał praktycznie przegrany mecz z Brazylią. Po jego zakończeniu przyznał, że zdawał sobie sprawę z faktu, że w przypadku niepowodzenia zostałby odsądzony od czci i wiary przez różnej maści fachowców, ale musiał zaryzykować, żeby wygrać. Bo są takie mecze, takie imprezy, które albo się wygrywa, albo przegrywa – nie ma nic pośrodku.


Lanie od „swoich”


Alekno zna Ligę Mistrzów jak nikt inny i przeżył w niej wszystko, zarówno piękne zwycięstwo jak i dramatyczną porażkę. Zacznijmy od porażki. Ta przydarzyła mu się w 2007 roku, kiedy prowadził Dinamo Moskwa i był gospodarzem finałowej rozgrywki. W półfinale jednak nieoczekiwanie przegrał z francuskim Tors VC 1:3 i musiał pożegnać się z myślą o złocie. Dla trenera Dinama porażka była bolesna także z innego powodu, bowiem część swojego zawodowego życia Alekno spędził we Francji i doskonale znał się nie tylko z kilkoma graczami Tours, ale z całym kierownictwem ekipy.

 

Wygrana klubu z Moskwy 3:0 z Lube Banca Macerata w meczu o brąz tylko częściowo osłodziła gorycz porażki. Ze zwycięstwa w turnieju cieszyli się siatkarze VfB Friedrieschafen, którzy w finale pokonali francuzów z Tours 3:1. Dzisiaj pewnie niewielu już pamięta, ale warto to w perspektywie berlińskiego finału przypomnieć, że pierwsze skrzypce w niemieckim zespole grali obecni siatkarze Resovii – Lukas Tichacek i Jochen Schoeps. Reprezentant Niemiec cieszył się później nie tylko ze zwycięstwa drużyny, ale także ze swojego indywidualnego sukcesu, bowiem wybrany został przez kapitułę CEV-u najbardziej wartościowym graczem (MVP) całego turnieju.


Muśnięcie złota


Na wygranie Ligi Mistrzów Alekno musiał poczekać pięć lat. W 2012 roku w dramatycznych okolicznościach Zenit pokonał w łódzkiej Atlas Arenie PGE Skrę Bełchatów 3:2. Skra miała do dyspozycji piłkę meczową, ale jej nie wykorzystała. Swoje zrobił Alekno, który chyba jako pierwszy trener w historii, poprosił – mając taką możliwość – o dwa czasy z rzędu dla swojej drużyny podczas jednej przerwy w grze tuż przed zagrywką Mariusza Wlazłego. A później był pamiętny tie-break i atak Michała Winiarskiego po palcach Jurija Bierieżki, który sędzia Jovanović z Serbii zakwalifikował jako atak w aut i zakończył mecz przy stanie 17:15 dla Rosjan. Złość, wściekłość, dramat – to słowa, które nawet w części nie oddają tego, co targało na podium siatkarzami z Bełchatowa. Odbierając srebrne medale zachowali się jednak po mistrzowsku i pogratulowali rywalowi zwycięstwa.


Znają smak złota


Bełchatowianie w finałowej rozgrywce Champions League wystąpią po raz czwarty  na przestrzeni ostatnich siedmiu lat. Aktualni mistrzowie Polski dwa razy zajęli trzecie miejsce i jeden raz drugie, we wspomnianym wyżej finale. Jeden z czołowych graczy PGE Skry Michał Winiarski wie jak smakuje złoto Ligi Mistrzów, bo wygrał je reprezentując barwy Trentino Volley podczas finału rozegranego w 2009 roku w Pradze. Dodatkowo odebrał indywidualną nagrodę dla… najlepiej blokującego siatkarza imprezy. Przyznał później, że wchodząc na podium był szczerze przekonany, że albo ktoś pomylił nagrody, albo źle policzył te bloki, bo ona sam zapamiętał raptem dwa z całej imprezy.


Resovia na udział w finałowym turnieju o Puchar Europy czekała blisko 40 lat. Ale też ma w swoim składzie graczy, którzy w tych rozgrywkach, występując w innych klubach odgrywali niepoślednie role. Wspomniany wcześniej Schoeps święcił triumfy w Lidze Mistrzów nie tylko w barwach Friedrieschafen, ale także jako zawodnik Iskry Odińcowo odbierając w Pradze nagrodę dla najlepiej punktującego zawodnika finałowej rozgrywki.


W rolach głównych


Niezależnie od tego jak na przestrzeni lat spisywały się w finałach Champions League polskie zespoły zawsze w znakomitej formie byli kibice, którzy często przejeżdżali setki tysięcy kilometrów, aby uczestniczyć w tym wielkim święcie. Co ciekawe, kibice znad Wisły, pojawiali się także w miejscach, gdzie brakowało polskich drużyn, a wspomniany wcześniej finał w Pradze jest tutaj najlepszym przykładem. Teraz w Berlinie będzie wszystko. Kibice z całej Polski, nie tylko ci z Bełchatowa i z Rzeszowa oraz dwie polskie drużyny. I co najważniejsze. W tym pięknym siatkarskim spektaklu wszyscy zagrają w rolach głównych.

 

Plan transmisji z turnieju Final Four:

 

Sobota

17.00: FINAL FOUR Zenit Kazan - Berlin Recycling Volleys [Polsat Sport]


19.30: Liga Mistrzów - studio [Polsat Sport]


20.00: FINAL FOUR Asseco Resovia - PGE Skra Bełchatów [Polsat Sport]


22.00: Liga Mistrzów - studio [Polsat Sport]


Niedziela

13.00: Liga Mistrzów - FINAL FOUR: mecz o 3. miejsce [Polsat Sport]


15.00 Liga Mistrzów - studio [Polsat Sport]


15.45: Liga Mistrzów - FINAL FOUR: Finał [Polsat Sport]

 

18.00 Liga Mistrzów - studio [Polsat Sport]

Marek Magiera, Polsat Sport

PolsatSport.pl w wersji na telefony z systemem Android i iOS!

Najnowsze informacje i wiadomości na bieżąco, gdziekolwiek jesteś.

Komentarze