Kostyra: Od Salety do Wacha. Najbardziej zaskakujące wygrane polskich pięściarzy
W środę Mariusz Wach spróbuje zepsuć Rosjanom święto narodowe, 403 rocznicę wypędzenia przez pospolite ruszenie pod wodzą kniazia Pożarskiego wojsk polskich z Kremla. Jeśli pokona Aleksandra Powietkina sprawi jedną z największych sensacji w historii polsko-rosyjskich bitew. Może nie tak ogromną jak wygrana wojsk hetmana Żółkiewskiego pod Kłuszynem nad kilkakrotnie większą armią rosyjską w 1610 roku, ale też dużą.
Wach, w razie wygranej, za jednym zamachem zdobyłby jeszcze prawo walki o mistrzostwo świata WBC z Deontayem Wilderem. Polak nie będzie faworytem tego starcia polsko-rosyjskiego, ale było już kilka przypadków gdy polscy bokserzy wygrywali wojny o mistrzowskie pasy za granicą, gdy niewielu na nich stawiało, bądź walka fatalnie się układała. Ale ostatecznie triumfowali w wielkim stylu. Mam nadzieję, że Mariusz weźmie z nich przykład.
Starcie Głowacki - Huck walką roku!
1. Przemysław Saleta. W moim rankingu jego zwycięstwo w 8 rundzie nad Luanem Krasniqim w Dortmundzie o mistrzostwo Europy w ciężkiej (20.07.2002) to absolutnie najbardziej zaskakująca wygrana polskiego boksera za granicą. Krasniqi był wówczas niepokonany, Saleta – wciąż okryty wstydem, wyśmiewany po żenującej przegranej przed czasem w 1999 roku Gdańsku z holenderskim murarzem Fredem Westgeestem. Nikt w Polsce – oprócz jego kochanek i wielbicielek - nie liczył na niego. Do Niemiec nie pojechał żaden dziennikarz. No i Przemek sprawił mega sensację. Wygrał z tureckim Niemcem na jego terenie.
2. Krzysztof Głowacki. Też nie był faworytem starcia z Marco Huckiem w Newark o pas WBO w cruiser. Gdy w 6 rundzie poszedł na deski, wydawało się, że to już koniec, był bowiem znokautowany zanim padł na matę. Gdyby na miejscu Davida Fieldsa był inny sędzia ringowy, prawdopodobnie przerwałby walkę. Ale Fields dał Polakowi szansę i „Główka” jakimś nadludzkim wysiłkiem woli, serca i wiary wstał i... rzucił się do kontrataku. A w 11 rundzie to zadufany w sobie Huck poszedł na deski i już nie podniósł się z tego nokdaunu, tak jak Głowacki. Nie dziwię się, że działacze WBO uznali ten pojedynek za Walkę Roku 2015. Też tak bym głosował.
3. Tomasz Adamek. Komentowałem tę jego walkę z Paulem Briggsem w United Center o mistrzostwo świata WBC w półciężkiej (21.05.2005). Gdyby Góral był wtedy w pełni zdrowy, bylibyśmy spokojniejsi o wynik. Ale on walczył ze złamanym nosem, wojna na wyniszczenie - zakończona wielką wiktorią Górala. To był początek wielkich triumfów Tomka.
4. Krzysztof Włodarczyk. Jego walka z Rahimem Czakijewem w Moskwie (21.06.2013) o pas WBC zaczęła się fatalnie. Przegrywał, w trzeciej rundzie był liczony. Było widać kibiców rosyjskich skaczących obok ringu z radością, przekonanych, że Czakijew już wygrał. Ale Diablo zachował zimną krew. Klęknął na macie, zyskał na czasie, dotrwał do zbawiennego gongu. A potem odwrócił losy walki. Rosjanin był liczony w 6, 7 i 8 rundzie, przegrał przez tko w 2.03 min. ósmego starcia. Wspaniała polska wiktoria w Moskwie.
5. Piotr Wilczewski. Finowie byli absolutnie przekonani, że Wilczewski jest już „spłukany”, nie ma szans na pokonanie Amina Asikainena w walce o mistrzostwo Europy w super średniej. Ale srodze się rozczarowali. Wilk posłał Fina na deski w 8 rundzie i wykończył w 11. „Pamiętam, że Piotrek strzelił lewym hakiem na tułów, poprawił prawym sierpem na szczękę. Gdy Asikainen padł cisza w hali w Helsinkach była taka, że słychać było brzęczenie muchy” - wspominał niedawno w rozmowie ze mną Andrzej Gmitruk (wówczas trener Wilczewskiego).
W środę w Kazaniu Piotr Wilczewski będzie w narożniku Mariusza Wacha podczas walki z Powietkinem. Piotr - przypomnij Mariuszowi te wspaniałe wiktorie Polaków na obcych ringach. Czas na kolejne!
Transmisja gali w Kazaniu w środę od 13:45 w Polsacie Sport.
Komentarze