Rosja: Cel – najwyższy stopień podium

Siatkówka
Rosja: Cel – najwyższy stopień podium
Dmitrij Muserski. / graf. Hubert Chmielewski

Mistrzowie olimpijscy z Londynu są faworytami zbliżającego się siatkarskiego mundialu. Inny wynik, niż złoty medal będzie w Rosji traktowany jako porażka. Czy Andriej Woronkow i jego podopieczni sprostają ogromnym oczekiwaniom swoich kibiców?

Rosjanie są spadkobiercami siatkarskich sukcesów Związku Radzieckiego, który przez lata był prawdziwym hegemonem światowej siatkówki. Po rozpadzie ZSRR Rosja długo nie potrafiła nawiązać do dawnych sukcesów. Z nostalgią wspominano czasy, gdy znakomita drużyna kierowana przez trenera Wiaczesława Płatonowa w latach 1977-85 wygrywała praktycznie wszystko, co było do wygrania: mistrzostwo świata (1978, 1982), olimpijskie złoto w Moskwie (1980) oraz serię tytułów najlepszej drużyny Starego Kontynentu.

Kibice Sbornej latami czekali na powtórkę tych sukcesów. Reprezentacja Rosji zawsze miała w swym składzie gwiazdy światowego formatu i zawsze była jednym z kandydatów do złotego medalu. Niestety, gwiazdy nie zawsze potrafiły wytrzymać presję i  drużyna często odjeżdżała z turniejów z pustymi rękoma. Wszystko zmieniło się w ostatnich latach. Rosyjska maszyna od 2011 roku dominuje praktycznie we wszystkich najważniejszych imprezach. Pod wodzą Vladimira Alekny rosyjscy siatkarze wygrali Ligę Światową i Puchar Świata (2011), a rok później – po 32 latach przerwy – zgarnęli w znakomitym stylu złoto igrzysk olimpijskich. Alekno miał na tych imprezach do dyspozycji genialnych siatkarzy: Nikołaj Apalikow, Siergiej Makarow, Dmitrij Muserski, Aleksiej Wierbow…

Podczas igrzysk olimpijskich w Londynie została przełamana zła passa i Rosjanie ponownie uwierzyli, że są najlepsi. Ubiegły rok, już pod kierunkiem nowego selekcjonera Andreya Voronkova, również należał do Rosjan. Zwycięstwo w Lidze Światowej i triumf w mistrzostwach Europy umocniły ich na topie. Sukces w turnieju rozgrywanym w Polsce i Danii zapewnił Rosjanom bezpośredni awans do finałów MŚ 2014.


Mistrzowie Europy 2013. / fot.cev.lu

Dramatyczne, zwycięskie konfrontacje ze Związkiem Radzieckim, a później Rosją kojarzą się polskim kibicom z największymi sukcesami w historii biało-czerwonych: mistrzostwem świata (1974), złotym medalem olimpijskim (1976) i wicemistrzostwem świata (2006). Czy w finałach zbliżającego się mundialu obie ekipy dopiszą kolejny rozdział historii tej rywalizacji?

Tegoroczne niepowodzenie w Final Six Ligi Światowej może być jedynie wypadkiem przy pracy, albo efektem  przygotowań do najważniejszej imprezy w roku. Przed igrzyskami w 2012 roku Rosjanie odpuścili "światówkę" i w Londynie sięgnęli po złoto. Czy teraz będziemy mieli powtórkę z historii? Przekonamy się już we wrześniu.

Reprezentacja Rosji w I fazie grupowej mistrzostw świata zagra w gdańskiej Ergo Arenie i zmierzy się kolejno z: Kanadą (1.09), Egiptem (3.09), Meksykiem (5.09), Chinami (6.09) oraz Bułgarią (7.09).

Gwiazda:

Wybór największej gwiazdy w składzie Sbornej był bardzo trudny. Reprezentacja Rosji to prawdziwy dream-team, w którym każdy zawodnik  należy do ścisłej światowej czołówki. Od lat miano liderów dźwigali na swoich barkach atakujący. Pod nieobecność kontuzjowanego Maksima Michajłowa ogromna odpowiedzialność spadła na barki Dmitryja Muserskiego (1988, 218 cm / 104 kg). Co ciekawe pochodzący z Ukrainy zawodnik zawodową karierę zaczynał właśnie na pozycji atakującego, z biegiem czasu został jednak przesunięty na środek bloku. Na atak powrócił podczas pamiętnego finału Igrzysk w Londynie i spisał się rewelacyjnie.

Na boisku gra z niezwykłą determinacją i zaciekłością. Dysponuje niesamowitym zasięgiem (375 cm w ataku  i 347 cm w bloku) przez co często atakuje ponad dłońmi blokujących, sam zresztą jest często zaporą nie do przejścia o czym świadczy liczba 39 bloków w tegorocznej edycji Ligi Światowej. Nic dziwnego, że zawodnik Lokomotiwu Biełgorod  jest prawdziwym łowcą tytułów.  W 2013 roku został najlepszym środkowym turnieju finałowego Ligii Światowej. W tym samym sezonie zdobył tytuł MVP Mistrzostw Europy rozgrywanych w Polsce i Danii oraz MVP Pucharu Wielkich Mistrzów. Rok później został najlepszym blokującym Final Four Ligii Mistrzów i MVP Klubowych Mistrzostw Świata.  Szkoleniowiec Sbornej Andrey Voronkov uznał go za najlepszego siatkarza 2013 roku. To pokazuje jakie oczekiwanie i jaka presja ciąży na środkowym Lokomotivu Biełgorod. Muserski udowodnił jednak, że potrafi sobie radzić z oczekiwaniami kibiców i na Mundialu w Polsce ma szansę stać się prawdziwą gwiazdą.

Trener:

Andriej Woronkow. szkoleniowcem reprezentacji Rosji został w 2013 roku, po rezygnacji Wladimira Alekny.  Jego poprzednik zawiesił poprzeczkę bardzo wysoko.  Alekno w nieprawdopodobny sposób doprowadził Sborną  do triumfu na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Podczas finałowego meczu z Brazylią przy stanie 2:0 w setach dla Canarinhos przeniósł Muserskiego na pozycję atakującego a Michajłowa ustawił na przyjecie. To szalone wręcz posuniecie okazało się strzałem w dziesiątkę. Rosjanie odwrócili losy spotkania i zwyciężyli 3:2, a Alekno został w Rosji bohaterem.


Andriej Woronkow wśród swoich podopiecznych. / fot. fivb.org

Obecny szkoleniowiec nie uniknie porównań do znakomitego poprzednika. Od Woronkowa będzie się oczekiwać podobnej intuicji i charyzmy.  Na jego osobie będzie ciążyła ogromna presja, z którą jednak powinien sobie poradzić. Jako trener Lokomotiva Nowosybirsk dwukrotnie zdobył Puchar Rosji (2010, 2011) i triumfował  w zeszłorocznej edycji Ligi Mistrzów. Wie zatem jak wygrywać w najbardziej prestiżowych rozgrywkach, którym towarzyszą ogromne oczekiwania.  Teraz będzie musiał sprostać wymaganiom rosyjskich kibiców. Póki co, idzie mu bardzo dobrze. W 2013 roku w świetnym stylu zdobył ze Sborną  złoty medal mistrzostw Europy. Taki sam kolor krążka interesuje go także teraz, każdy inny wynik będzie bowiem uznany za porażkę.

Udział w MŚ (17 start, medale: 6-3-3) :

[ZSRR] 1949: ZŁOTY MEDAL, 1952: ZŁOTY MEDAL, 1956: BRĄZOWY MEDAL, 1960: ZŁOTY MEDAL, 1962: ZŁOTY MEDAL, 1966: BRĄZOWY MEDAL, 1970: (6. miejsce), 1974: SREBRNY MEDAL, 1978: ZŁOTY MEDAL, 1982: ZŁOTY MEDAL, 1986: SREBRNY MEDAL, 1990: BRĄZOWY MEDAL, [Rosja] 1994: (7. miejsce), 1998: (5.miejsce), 2002: SREBRNY MEDAL, 2006: (7. miejsce), 2010: (5. miejsce), 2014: ?

Mecze z Polską w finałach MŚ:

[ZSRR] 3:0 (1949), 3:1 (1956), 3:1 (1960), 3:2 (1962), 3:1 (1966), 1:3 (1970), 1:3 i 2:3 (1974), 3:1 (1982), 3:0 (1986)
[Rosja] 3:2 (2002), 2:3 (2006)

Łącznie: 12 spotkań, 8 zwycięstw ZSRR i Rosji, 4 zwycięstwa Polski, bilans setów 30:20.

Skład:

Rozgrywający:
Siergiej Makarow, Siergiej Grankin
Atakujący:
Nikołaj Pawłow, Paweł Moroz, Denis Ziemczonok
Środkowi:
Nikołaj Apalikow, Dmitrij Muserski, Artem Wolwicz, Artem Smoljar, Andriej Aszczew
Przyjmujący:
Denis Birjukow, Aleksiej Spiridonow, Siergiej Sawin, Jurij Bierieżko, Dmitrij Ilinych
Libero:
Artem Jermakow, Walentin Gołubiew

W kadrze brakuje m.in. kontuzjowanych Aleksieja Verbova (libero), Maksima Michajłowa oraz Jewgienija Siwożeleza. Do drużyny dołączyli Jurij Bierieżko i Valentin Gołubiew (libero).
Robert Murawski, Sebastian Ryndak, Polsat Sport

PolsatSport.pl w wersji na telefony z systemem Android i iOS!

Najnowsze informacje i wiadomości na bieżąco, gdziekolwiek jesteś.

Komentarze