Nie żyje legenda. W nocy opuścił nas Bohdan Tomaszewski. Miał 93 lata

Urodził się 10 sierpnia 1921 roku w Warszawie. W młodości był bardzo aktywny i próbował sił w różnych dyscyplinach, ale sukcesy odnosił w tenisie, był m.in. przedwojennym mistrzem Polski juniorów.

 
Tenis okiem artysty

Dyscyplinę tę cenił za to, że - jak mówił - stanowi połączenie wartości artystycznych i elementów właściwych umysłom ścisłym. Zawsze zwracał uwagę na odpowiednie zachowanie zawodników.

_{Tenis to nie tylko artyzm gry, to też matematyka. Cudów nie ma - trzeba wygrywać najważniejsze punkty, należy bronić setboli i meczboli. Triumfator musi łączyć w sobie kilka przeciwstawnych cech. Powinien mieć polot, ale nieodzowne jest także wyrachowanie w liczeniu punktów. Poza tym taki gracz musi być w środku dżentelmenem. Jeśli zawodnik umie pięknie przegrywać, będzie też potrafił wspaniale zwyciężać - podkreślił kilka lat temu.}

Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, a w 1946 roku w "Kurierze Szczecińskim" rozpoczął przygodę z dziennikarstwem. W kolejnych latach, po powrocie do stolicy, publikował na łamach "Wieczoru" i "Ekspresu Wieczornego". Współpracował też m.in. z "Przeglądem Kulturalnym" i "Kulturą".

Patriota, dżentelmen i elegant

 

Przez ponad 50 lat był związany z Polskim Radiem. Na antenie zadebiutował komentując spotkanie Polska - Anglia w tenisowym Pucharze Davisa.

 

- To był wielki patriota, dżentelmen i elegant - wspominał Tomaszewskiego Wojciech Fibak, słynny przed laty tenisista. Jego zdaniem, był jedną z najwspanialszych postaci związanych ze sportem w ostatnich kilku dekadach. - Prawdziwy humanista o wspaniałym życiorysie. Wprowadził do sportu inny wymiar, cechowała go duża kultura osobista - dodał.

 

Relacjonował przebieg 12 letnich i zimowych igrzysk. Był świadkiem m.in. zdobycia złotego medalu przez Wojciecha Fortunę w Sapporo 11 lutego 1972 roku - pierwszego zwycięstwa Polaka w olimpijskich sportach zimowych, ale i wielkich sukcesów Ireny Szewińskiej czy kolarzy.

 
Wzór dziennikarstwa

_{Jego rozległa wiedza, nie tylko z dziedziny sportu, powodowała, że tak pięknie potrafił opisywać rywalizację na stadionach świata. Przez długie lata zachwycał kibiców relacjami, zwłaszcza radiowymi. W czasach, kiedy nie było transmisji telewizyjnych, w malowniczy sposób opisywał najważniejsze wydarzenia. Był wzorem dobrego dziennikarstwa - powiedziała Szewińska i podkreśliła, że Tomaszewski był wielkim erudytą traktującym sportowców z niespotykaną na co dzień życzliwością.}

Ryszard Szurkowski, jeden z najlepszych w historii polskich kolarzy, zwrócił uwagę, że "Pan Bohdan potrafił stworzyć nastrój do rozmowy". - Zadawał pytania w taki sposób, że każdy, nawet ten, kto nigdy nie miał możliwości wypowiadania się do mikrofonu, czuł się swobodnie - zaznaczył trzykrotny mistrz świata.

 

Dla wielu pokoleń dziennikarzy stanowił niedościgniony wzór. - Jego sprawozdania sprawiały, że wielu z nas obiecało sobie pójść w jego ślady. Oczarowywał nas nie tylko relacjami radiowymi, ale także słowem pisanym. Co tydzień biegłem do kiosku po "Kulturę", na łamach której zamieszczał felietony zatytułowane "Laury i kolce" - zauważył długoletni dziennikarz Polskiego Radia i TVP Krzysztof Miklas.

Kiedy komentował był 30 lat młodszy...

Tomaszewski zasłynął również jako autor książek. Spod jego pióra wyszły: "Dziesięć moich olimpiad", "Łączymy się ze stadionem", "Pożegnalna defilada", "Proszę o klucz", "Przeżyjmy to jeszcze raz", "Romantyczne mecze", "Do ostatniego tchu", "Wimbledon". Stworzył też scenariusze do filmów: "Zaczarowany rower", "Bokser" i "Czekam na was w Monte Carlo". Był też członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

 

Był laureatem wielu nagród dziennikarskich, m.in. "Złotego pióra" i "Złotego mikrofonu". W 2005 roku odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W latach 80. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do niedawna udzielał się, komentując mecze w telewizji.

 

Do popularyzacji tenisa przyczynił się, organizując w Warszawie turniej dla młodych zawodników. Od 1968 roku odbyło się już 47 edycji tej imprezy. W niej pierwsze kroki stawiały m.in. siostry Radwańskie. W 2012 roku komentował na antenie telewizji Polsat Sport jej występ w finale wielkoszlemowego turnieju w Wimbledonie, w którym triumf był jego wielkim niespełnionym marzeniem.

_{Puściliśmy dziś, jako wspomnienie, jego komentarz z tego spotkania. To nie był głos 90-latka, to był głos 60-latka. Adrenalina działała na niego fenomenalnie - podkreślił szef sportu w tej stacji Marian Kmita.}