Błękitny sen wciąż trwa. W Krakowie taniec, śpiew i imieniny prezesa

Oto jest dzień, który dał nam Pan. Radujmy się i weselmy się nim! – ta oto pieśń, kojarzona raczej z dalekimi pielgrzymkami, niż z piłkarską szatnią, stała się symbolem awansu Błękitnych Stargard Szczeciński, niepozornych drugoligowców z wielkimi marzeniami, do półfinału Pucharu Polski.

Do Krakowa – według wielu – nie jechali oni na dziękczynne wojaże. Byli raczej skazywani na porażkę, boiskowy lincz, którego bezwzględnym wykonawcą miała być Cracovia, rywal zza szklanej szyby telewizora. I znów przewidywania wzięły w łeb. Zamiast strachu i piłkarskiej drętwoty, wola walki, chęć i ambicja. Zamiast planowanej z góry porażki – szokujące zwycięstwo. We wtorkowy wieczór Błękitni, rewelacja tej edycji Pucharu Polski, zakpili z lig, liczb, nazwisk i całej nadymanej futbolowej góry, którą w mig przekuli niepozorną igłą. Powietrze, które schodziło przez 90 minut z teoretycznie lepszych rywali, dało się słyszeć gwizdami pięciu tysięcy kibiców Cracovii. Brawa, przeznaczone pierwotnie dla ulubieńców tej części Błoni, otrzymali mało znani chłopcy z Pomorza, którzy swoimi nogami zapisali piękną, romantyczną historię Pucharu Polski.
 

Owacja na stojąco i chóralne okrzyki „jeszcze jeden” czy „dziękujemy”, które miejscowa publika przeznacza dla anonimowych rywali z dalekich stron, to najwyższy objaw futbolowego respektu, na jaki można sobie zapracować. To wywalczyli sobie przez 90 minut rewanżu, i 180 dwumeczu, zawodnicy Błękitnych Stargard Szczeciński. Umiejąca docenić nie tylko dobry futbol, ale i ducha walki, publika Pasów, nie poprzestała na ganieniu Marciniaków, Kapustek i Rakelsów. Krakowscy fani w ujmujący sposób zgodzili się z tym, że Błękitni chwytają za serce. Cały stadion oklaskiwał na stojąco zwycięzców wtorkowego ćwierćfinału Pucharu Polski. – Będąc tam nie wierzyłem w to, co się dzieje. Klaskała nam publika, która co dwa tygodnie ogląda mecze ekstraklasy – mówił nam Marek Ufnal, bramkarz, którego ręce w Krakowie nie leczyły, lecz broniły. I to wybornie. 

Łubu dubu, niech żyje nam!
 

To, co działo się po ostatnim gwizdku Tomasza Wajdy, można opisać krótko: amok. Piłkarze, trenerzy, masażyści i pozostali członkowie sztabu szkoleniowego skakali na siebie, niczym dzieci, triumfujące w lokalnym turnieju. Przez chwilę mogli poczuć się jak zwycięzcy Ligi Mistrzów. Razem z kibicami zaśpiewali kilka pieśni, padli na murawę, jak wielcy triumfatorzy, odebrali gratulacje z rąk rywali, a niektórzy – w geście szacunku – dostali także koszulki zawodników, których jeszcze kilka tygodni temu mogli znać tylko z telewizyjnych przekazów. – A ja myślę, że każdy z tej drużyny zasłużył sobie na Ekstraklasę – mówił w pomeczowej rozmowie Kamil Zieliński, były zawodnik szczecińskiej Pogoni. I kto wie, czy zblazowani ekstraklasowicze nie powinni drżeć przed głodnymi futbolu maluczkimi ze Stargardu. Taki mecz, jak w Krakowie, potrafi otworzyć wiele klubowych bram. I to w klubach, o jakich Błękitni nawet nie śnili. Oby im te bramy uchylił.

We wtorkowy wieczór zawodnicy zrobili wielki prezent nie tylko sobie, ale i swojemu prezesowi Zbigniewowi Niemcowi, którzy w dzień meczu obchodził imieniny. – Wszystkiego najlepszego dla prezesa, to chyba najlepsze, co mogliśmy mu dać – krzyczał do naszej kamery Marek Ufnal. Prezes nie pozostanie dłużny. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami drużyna otrzyma do podziału 70 tys. zł, które za awans do półfinału prześle PZPN. Po odliczeniu podatku i kosztów piłkarze rozdzielą między sobą trochę ponad 60 proc. tej kwoty. Biorąc pod uwagę, że najwyższe pensje w zespole sięgają 2 tys. zł netto, taki dodatek będzie znaczącą nagrodą. A to nie wszystko – prezes zapowedział także superpremię. Ile? To na razie jego słodka tajemnica. Nagrodę dostał także jeden z najstarszych zawodników Błękitnych, Robert Gajda. – Mój szef w PEC (Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej – red) dał mi jeden dzień urlopu – cieszył się po meczu.

Kowal przyjacielem jest

Happy-end to szczęśliwie zakończenie. W Krakowie dla Błękitnych zakończenie wcale nie musiało takie być. Zauważał to po meczu trener Krzysztof Kapuściński, który w szale radości okazywał najwięcej rozsądku. – Początek, niestety, był w naszym wykonaniu słaby. Chłopcy się przestraszyli, trochę zdrętwieli. Na szczęście nie straciliśmy bramki i z każdą minutą byliśmy mocniejsi – mówił już po meczu trener Błękitnych. Nauczyciel wychowania fizycznego w miejscowej szkole, który stworzył w Stargardzie coś z niczego. I choć brzmi to banalnie, to na murawie w Krakowie mogliśmy oglądać największą w świecie sportu wartość: drużynę.

Bez gwiazd, indywidualności, popisów i boiskowego pajacowania. Kilkunastu chłopaków z Pomorza, kochających piłkę, grało swoje. A, że te ich „swoje” okazało się skuteczniejszy niż te z Siedlec czy Tychów, a nawet z Krakowa, to dziś mały klub z futbolowego pustkowia jest na ustach całej Polski. – I pamiętajcie, nie mówicie, że jesteśmy amatorami. Gajda pracuje, Pustelnik i Ufnal też, ale reszta to profesjonaliści – zaznaczał jeszcze, niczym typowy belfr, szkoleniowiec Błękitnych.
 

Szczególną radość jego i jego piłkarzy wywołała niespodziewana wizyta w ich szatni Wojciecha Kowalczyka, który postanowił pogratulować walecznym drugoligowcom awansu do półfinału Pucharu Polski. Zanim jeszcze komentator wtorkowego meczu zdążył powiedzieć kilka miłych słów, cała szatnia zaniosła się śpiewem: „I Kowal też, i Kowal też przyjacielem Błękitnych jest”, „Kowal, Kowal, Kowal...”, niosło się radośnie. Kiedy śpiewy ucichły ekspert Polsatu Sport podziękował piłkarzom za ich sportową ambicję: „Przede wszystkim pokazaliście dziś serducho” – mówił Kowalczyk. Pucharowi bohaterowie jeszcze długo celebrowali śpiewami i tańcami historyczny sukces, który odnieśli w roku siedemdziesięciolecia istnienia klubu. Ze stadionu Cracovii przy ulicy Kałuży odjechali późno w nocy, prosto z Krakowa udając się do Stargardu Szczecińskiego. Czekała ich licząca blisko 700 kilometrów podróż. Podróż, którą mieli zapamiętać na całe życie i jednocześnie podróż – jak zapewniali członkowie sztabu szkoleniowego – najbardziej wesołym autobusem w historii Błękitnych. A przecież przed nimi jeszcze półfinał...