Cezary z Pazurem: Koko, koko, Franek Smuda spoko
Cztery lata minęły jak mrugnięcie okiem. To tu, przed Pałacem Kultury i Nauki w 2012 roku na specjalnej scenie piłkarze reprezentacji Polski kajali się przed narodem i przepraszali za blamaż na mistrzostwach Europy.
Jak zwykle w takich przypadkach całe odium spadło na jednego człowieka – winny był on – Franciszek Smuda. Trener, który został selekcjonerem, bo taki był głos ludu. Przypomnijmy, że ówczesny prezes PZPN Grzegorz Lato wybrał tak, a nie inaczej, nie dlatego, że Franza jakoś wyjątkowo cenił, ale ze strachu przed opinią publiczną. Pewnie się teraz kilku osobom narażę, ale do dziś twierdzę, że był to wybór jak najbardziej zasadny. Oprócz trenera Henryka Kasperczaka, który też był w grze, nie było szkoleniowca z lepszy CV. Smuda sprawdzał się właściwie na każdym terenie.
Śmiem twierdzić, że sprawy mogły potoczyć się inaczej. Gdyby trener to wszystko lepiej zorganizował, dał wsparcie Lewandowskiemu w przodzie, był bardziej elastyczny, robił zmiany jak się o nie prosiło itd. Zupełnie nie w stylu Franza było też polowanie na czarownice, które urządzał. Bo po co była ta kuriozalna wizyta na niemieckim komisariacie w sprawie Sławomira Peszki? A jak Artur Boruc zapragnął z Michałem Żewłakowem wypić po winku na pokładzie samolotu? Oburzanie się na piłkarza za to, że przebrał się za Michaela Jordana albo przeklina, też było małostkowe.
O tym, że Smuda nie jest dziś bohaterem narodowym zadecydowały detale. Naprawdę granica między sukcesem a kompletną porażką była w jego przypadku bardzo cienka. Jednak to właśnie detale, małe sprawy, w futbolu bardzo często decydują. Cztery lata jednak minęły, złość na Franka za grę piłkarzy również. On sam po zrzuceniu tego balastu znów jest sobą, ma dystans, a niedługo być może będzie mógł zanucić swoje ulubione: „Koko, koko, Euro spoko, wygrać im się uda, ucieszy się Smuda”…
Cezarego z Pazurem zobacz w materiale wideo.
Przejdź na Polsatsport.pl