Lićwinko: To jest tragedia! Czekałam na ten start cztery lata

Kamila Lićwinko (Podlasie Białystok, 9. miejsce w skoku wzwyż): Oczywiście, że jestem rozżalona i zdenerwowana. Od początku sezonu miałam problemy i mimo że treningi pokazywały, że pozbierałam się technicznie, wyszło to samo. Wysokość 1,97 m skakałam milion razy przez ostatnie cztery lata. Byłam słabsza, w gorszych dyspozycjach, nie wiem, co się wydarzyło. Jestem strasznie zawiedziona swoją postawą. Nie nastawiałam się, że to konkurs olimpijski, tylko jak na zwykłe zawody mistrzowskie. Byłam w dobrej kondycji psychicznej. Nie panikowałam po żadnej próbie. Podchodziłam do tego z twardą i chłodną głową. Cały czas trener mówił mi o bieganiu. Musimy to przeanalizować. Nie spodziewałam się, że 1,97 da medal. Ruth Beitia imponuje mi swoją postawą. Jestem bardzo zła, że nie byłam w stanie zakończyć tego przyzwoitym wynikiem. Zwłaszcza że treningi były bardzo dobre. To jest tragedia. Szykowałam się do tego startu cztery lata. Obiecałam sobie, że odkuję się tutaj za czteroletnie niepowodzenia i nie zrobiłam tego.

Joanna Jóźwik (AZS AWF Warszawa, 5. miejsce w biegu na 800 m): Jestem druga wśród kobiet. To było bardzo szybkie tempo i dla mnie już trzeci bieg. Myślałam, że starczy mi sił jeszcze na ostatnią stówę, ale niestety się nie udało. Mimo wszystko jestem bardzo zadowolona z wyniku. Zabrakło tylko 0,39 s do rekordu Polski, wymarzony wynik, grubo poniżej 1,58. Goniłam ile sił, ale niestety nie dałam rady. Jestem dumna z siebie, bo poprawiłam rekord życiowy o prawie sekundę. Nie mam sobie nic do zarzucenia. Oczywiście medal byłby uwieńczeniem, ale jak było widać, by stanąć na podium trzeba było naprawdę mocno pobiec. To jest do zrobienia, ale jeszcze nie teraz. Jestem na pewno bardziej dojrzała emocjonalnie. W mistrzostwach Europy nie trzeba było tak rozpaczać. Przyłożyłam się do treningu, do odżywania, do psychiki i dlatego właśnie wracam z igrzysk z piątym miejscem.