Gacek: Niczego nie żałuję

W czwartym secie przy stanie 21:14 dla radomskiej drużyny spotkanie zostało przerwane – zawodnicy obu zespołów utworzyli szpaler, przez który boisko opuścił Gacek. W pożegnalnym występie niespełna siatkarz zagrał z numerem 420 – tyle bowiem spotkań popularny „Gato” zaliczył w ekstraklasie.

Zakręciła się łezka w oku?

Piotr Gacek: Zakręciła. Spędziłem przecież na siatkarskich parkietach ponad 20 lat, z czego prawie 15 w ekstraklasie. Zawsze grałem o najwyższe cele, w silnych klubach ze sporymi ambicjami i w takim też chciałem rozegrać swój pożegnalny mecz. Cieszę się, że w ostatnich latach mojej kariery mogłem występować w Gdańsku. To miasto stało się moim drugim domem, tu odniosłem swoje ostatnie sukcesy w karierze i jestem szczęśliwy, że właśnie tutaj wybiegłem po raz ostatni na parkiet. Teraz będę mocno trzymał kciuki za Lotos Trefl, bo to wyjątkowe miejsce i wyjątkowy klub. On dał mi możliwość rozwoju, wiele razy mi też pomógł, za co będę mu zawsze wdzięczny i zawsze go ciepło wspominał.

Decyzja o zakończeniu kariery była przemyślana i wielokrotnie analizowana, czy też pewnego dnia zerwał się pan rano z łóżka i postanowił powiedzieć "pas"?

To był proces. Pojawiły się odpowiednie okoliczności, aby powiedzieć "dość".

Czy jedną z tych okoliczności był wiek? Mam pan już na karku prawie 39 lat...

Każdy może mi wypomnieć wiek. Pesel to w sporcie istotna sprawa, który ogranicza pewne możliwości, ale to nie to. Czułem się na siłach, aby jeszcze sezon, a nawet dwa pograć na poziomie, który niedawno prezentowałem.

Co teraz? Będzie pan działał w siatkówce?

Będę działał w biznesie i szeroko pojętym sporcie. Zapewne siatkówka też w nim się znajdzie. To ciekawy projekt, w którym chcę się zrealizować. Zresztą będzie o nim słychać, będzie go widać, ale na szczegóły jest jeszcze za wcześnie. Poczekajmy chwilę.

Nie chciał pan zostać w Lotosie Trefl, o którym tak ciepło się wypowiada?

Kiedyś była wizja, abym pozostał w klubie i pełnił w jego strukturach taką funkcję, w której mógłbym wykorzystać swoje doświadczenie w budowaniu zespołu. Te plany delikatnie się jednak rozmyły, ale generalnie wszystko ułożyło się tak, jak miało się ułożyć. W trakcie sezonu poinformowałem prezesa, że to jest mój sportowy koniec, co pozwoliło działaczom kompletować drużynę pod kątem przyszłych rozgrywek bez mojego udziału.

Od samego początku była siatkówka, czy też próbował pan wcześniej sił w innych dyscyplinach?

Od razu postawiłem na siatkówkę, która w Nysie jest bardzo popularna.

Urodził się pan jednak w Grodkowie...

Ale nigdy tam nie mieszkałem. Jestem nysaninem. Akurat w czasie, kiedy miałem pojawić się na świecie, szpital położniczy w Nysie był w remoncie. Grodków to tylko moje miejsce urodzenia.

Jaką miał pan wizję rozpoczynając sportową przygodę? Zakończył ją pan jako wicemistrz świata, mistrz Europy, dwukrotny mistrz Polski, pięciokrotny triumfator krajowego pucharu oraz trzykrotny srebrny i brązowy medalista ligowych rozgrywek. W reprezentacji Polski rozegrał pan 114 meczów, a w ekstraklasie 420.

Pierwszym klubem, w którym byłem zrzeszony to SKS Mechanik Nysa. Równocześnie jako obiecujący młody zawodnik trenowałem z seniorami Stali. Najpierw marzyłem, aby zagrać w tym zespole, następnie aby wystąpić w najwyższej klasie, a na końcu, aby znaleźć się w reprezentacji Polski. I wszystko powoli się urzeczywistniało.

Czy może pan, podobnie jak Edith Piaf w swojej słynnej piosence, także powiedzieć - „niczego nie żałuję”?

Tak. Nie brakuje mi niczego i niczego nie żałuję. Nie wychodzę z założenia, że mogłem zrobić coś więcej, albo że zrobiłem więcej niż mogłem. Los, może życie i mecze ułożyły się tak a nie inaczej i tak miało być. Jestem bardzo zadowolony z tego co osiągnąłem. Moja kariera była optymalna.

A najpiękniejszy jej moment?

Było ich wiele. Każdy sukces. Zarówno wicemistrzostwo świata, jak i brązowy medal mistrzostw Polski.