Jan Tomaszewski, "człowiek, który zatrzymał Anglię", kończy 70 lat

Moje zdrowie? Czuję się wspaniale. Kiedy zostałem posłem (w 2011 roku, do 2015), zacząłem robić codziennie 10 tysięcy kroków. Zdaniem fizjoterapeutów człowiek w starszym wieku powinien właśnie tyle przemierzyć. Można powiedzieć, że mój trening składa się ze spacerów i jazdy rowerem, w sumie od półtorej do dwóch godzin dziennie - powiedział 63-krotny reprezentant Polski.

 

Jak przyznał, na te 10 tysięcy kroków składają się m.in. spacery z psem. - A później wsiadam na rower. Do sklepu mam 3-4 kilometry, więc korzystam z tego środka lokomocji. Podobnie jak wtedy, gdy chcę pojechać na ul. Piotrkowską, np. na kawę. Po Łodzi prawie wcale nie poruszam się samochodem. Używam auta tylko wówczas, gdy muszę zrobić jakieś większe zakupy - dodał.

 

Urodził się 9 stycznia 1948 roku we Wrocławiu; w tamtejszych klubach - w Śląsku i Gwardii - zaczynał. W latach 1970-72 reprezentował stołeczną Legię, ale na Łazienkowskiej nie był wiodącą postacią. Najlepszy okres jego kariery przypadł na czas występów w ŁKS Łódź (1972-1978), gdy stał się czołowym zawodnikiem piłkarskiej reprezentacji.

 

Początki w kadrze narodowej były jednak trudne, w debiucie Tomaszewskiego w październiku 1971 roku Polska przegrała z RFN 1:3 w eliminacjach mistrzostw Europy, a krytykowany bramkarz na półtora roku pożegnał się z zespołem narodowym. Kolejny mecz w koszulce z orłem rozegrał w marcu 1973 roku i od tej pory trudno było sobie wyobrazić polską bramkę bez Tomaszewskiego.

 

Dwukrotnie wystąpił w mistrzostwach świata (1974, 1978). Podczas pierwszego z tych turniejów, w RFN, zajął trzecie miejsce, a dwa lata później wywalczył w Montrealu wicemistrzostwo olimpijskie.

 

17 października 1973 roku wziął udział w słynnym meczu z Anglią na Wembley. Remis 1:1 dał biało-czerwonym awans na niemiecki mundial. Tomaszewski, nazwany "człowiekiem, który zatrzymał Anglię", przyznał, że tamto spotkanie wcale nie było udane w jego wykonaniu. - To nie był mój najlepszy mecz, ale najszczęśliwszy. Popełniłem wówczas masę błędów, jednak pan Kazimierz Górski tak to zaprogramował, że każdy walczył za każdego. Byliśmy jak... klocki Lego. Każdy element do siebie pasował i wszyscy doskonale się uzupełnialiśmy. Mnie pan Kazimierz tak nastawił, że wychodziłem do górnych piłek, a kolegów w taki sposób, że mieli wówczas wskakiwać do bramki. I gdy popełniałem błędy, oni je naprawiali. W innych sytuacjach to ja ich wspomagałem. Człowiek, który zatrzymał Anglię, składał się więc z 12 części - pana Kazimierza i 11 piłkarzy - tłumaczył jubilat.

 

Turniej finałowy w RFN był popisem tamtej drużyny. Biało-Czerwoni wygrali wszystkie mecze w pierwszej fazie grupowej: z Argentyną, Haiti i Włochami, a ostatecznie zajęli trzecie miejsce. - W mistrzostwach, w przeciwieństwie do spotkania na Wembley, zaczynaliśmy grać jak z równym z równym. Właściwie z każdym przeciwnikiem. I mogę powiedzieć, że mecz ze Szwecją (1:0) w drugiej fazie grupowej był chyba najlepszym w moim życiu. Wtedy mógł mnie pokonać nawet... Władek Żmuda, ale wszystko broniłem. Na tym turnieju naprawdę uwierzyłem w siebie - przyznał Tomaszewski.

 

Przeszedł wówczas do historii jako pierwszy bramkarz, który podczas jednego turnieju MŚ obronił dwa rzuty karne. Dokonał tego w meczach drugiej fazy grupowej - wspomnianym ze Szwecją i z RFN. Po turnieju słynny Brazylijczyk Pele nazwał go najlepszym bramkarzem świata. - Powiedział tak z uwagi na te rzuty karne. A ja cały czas uważam, że nie ma dobrze obronionych jedenastek, są tylko źle wykonane - uśmiechnął się Tomaszewski.

 

Od 1978 roku występował w zagranicznych klubach - belgijskim Beerschot VAC i hiszpańskim Herkulesie Alicante. Z kadrą pożegnał się w listopadzie 1981 roku w towarzyskim meczu z Hiszpanią w Łodzi (2:3), będącym zresztą ostatnim oficjalnym sprawdzianem Biało-Czerwonych przed mundialem, którego rywale byli w następnym roku gospodarzami.

 

W swoim piłkarskim życiu widzi podobieństwa do kariery... Kamila Stocha. Jak przyznał, Wembley 1973 było dla niego trochę tym, czym igrzyska olimpijskie w Soczi 2014 dla znakomitego polskiego skoczka narciarskiego. - Dostrzegam pewne analogie, oczywiście zachowując proporcje. Kamil w Soczi, gdy zdobył dwa złote medale, pokazał swoje możliwości. Tak jak ja na Wembley, przy czym, jak wspomniałem, miałem wówczas sporo szczęścia. I teraz nasz wspaniały skoczek potwierdza klasę, tak jak ja potwierdziłem w MŚ w Niemczech - wspomniał.

 

Ciąg dalszy na drugiej stronie.

Przejdź na Polsatsport.pl