Romański: Przez koszykarskie puchary do jakości

Dwa sezony temu w 13-zespołowej żeńskiej ekstraklasie koszykarek w Polsce było aż siedem drużyn, które grały w Europie. Przyczyną była chęć rozszerzenia oferty dla zawodniczek, zawsze bardziej chętnych do podpisywania kontraktów w klubach grających w pucharach, pozyskanie nowych kibiców, ale także budżet. Większość miast, które są ważnymi sponsorami klubów, daje bonusy finansowe, jeśli są promowane w europejskich rozgrywkach.

 

W tym sezonie dotyczy to też klubów Energa Basket Ligi. Polska co prawda nie ma od czterech sezonów miejsca dla swojego klubu w Eurolidze (18 najlepszych ekip Europy), gdzie nasze zespoły (Śląsk Wrocław, Prokom Trefl Sopot/Gdynia, Stelmet Zielona Góra i Turów Zgorzelec) grały nieprzerwanie w latach 2000-2016. Po przerwie udało się jednak wrócić chociaż do drugiej ligi Euroligi, jakim jest de facto EuroCup (po polsku EuroPuchar), w którym grają 24 zespoły, a znacząca większość z nich marzy o powrocie lub wejściu do Euroligi.

 

Jest wśród nich Asseco Arka Gdynia, trzeci zespół poprzedniego sezonu Energa Basket Ligi. Gdynianie są pamiętani wśród szefów Euroligi jako mocny zespół z najlepszych rozgrywek w Europie i są dla nich największym kandydatem do powrotu do tych rozgrywek. Ten sezon - na razie w EuroPucharze - zaczęli znakomicie, wygrywając na wyjeździe z mocnym zespołem z niemieckiego Oldenburga, a w drugim spotkaniu przegrali u siebie po walce z Unicaja Malaga naszego reprezentanta Adama Waczyńskiego. Awans z grupy wywalczą cztery z sześciu zespołów, więc jest na to spora szansa, aczkolwiek gdynianie właśnie stracili na dłużej swojego pierwszego rozgrywającego Phila Greene’a, który doznał kontuzji kolana.

 

Mistrz i wicemistrz Polski z 2019 roku, czyli Anwil Włocławek i Polski Cukier Toruń, jeszcze nie rozpoczęli fazy grupowej w swoich rozgrywkach (początek 15 października), które noszą dumną nazwę Koszykarskiej Ligi Mistrzów (Basketball Champions League), mimo że mistrzów najważniejszych rozgrywek krajowych w Europie w niej nie ma. To puchar trzeciej kategorii, co nie oznacza, że grają tam słabe zespoły. W fazie grupowej każdy z nich rozgrywa po 14 meczów, co już daje niesamowity impuls dla każdego uczestnika.

 

W Anwilu głośno mówią nie tylko o wyjściu z grupy (są cztery po 8 zespołów, awansują do play-off po cztery drużyny z każdej), ale i o powalczeniu o więcej. Transfery zawodników z występami w NBA na koncie oraz ambitny trener Igor Milicić, ceniony w Europie za swoją wiedzę i podejście do zespołu, to mocne atuty. Anwil znalazł się jednak w prawdziwej grupie śmierci, w której są bardzo trudni rywale z najlepszych lig w Europie. Jeśli ją przejdzie, będzie bardzo mocny, a lider zespołu Tony Wroten w „Przeglądzie Sportowym” zapowiedział nawet walkę o zdobycie trofeum.

 

Takich ambicji nie mają w Toruniu, ale ten dobrze zorganizowany klub, który pnie się do góry w koszykarskiej hierarchii musiał już spróbować swoich sił w takich rozgrywkach, żeby nie dreptać w miejscu. W składzie są niemal wyłącznie reprezentanci Polski i gracze z występami w NBA lub będący w orbicie NBA w ostatnich latach, trenerem jest doświadczony Niemiec Sebastian Machowski, więc w zasadzie niczego nie brakowało. Nawet szczęścia, bo awans do fazy grupowej LM torunianie wywalczyli dopiero dzięki rzutowi Keitha Hornsby’ego w ostatniej sekundzie meczu z mistrzem Finlandii. Po Polskim Cukrze trudno się spodziewać sukcesów w pierwszym roku europejskich doświadczeń, ale w tym sezonie najważniejsze jest zrozumienie, że dla klubu z tak dobrą organizacją i tej wysokości budżetem start w Europie jest nieodzowny.

 

Jeszcze lepiej to widać na przykładzie koszykarskiej Legii Warszawa, która w tym sezonie praktycznie debiutuje w europejskich rozgrywkach, bo nikt już w zasadzie nie pamięta, jak radziła sobie w nich prawie 50 lat temu. Warszawianie grają dopiero trzeci sezon w EBL po powrocie, budżet mają daleko mniejszy niż we Włocławku czy Toruniu, ale zgłosili się i już nawet mieli szansę na awans do Ligi Mistrzów. Odpadli w drugiej rundzie kwalifikacji z rosyjskim BC Niżny Nowgorod, który jeszcze kilka lat temu grał w Eurolidze. Zagrają więc w pucharze czwartej kategorii, którym jest FIBA Europe Cup (Puchar FIBA Europe).

 

- To dla nas był kolejny krok w rozwoju klubu, konieczny z wielu względów. Już po pierwszych tygodniach widzimy, ile nowego dowiedzieliśmy się, kiedy musieliśmy się zmierzyć z wymaganiami stawianymi przez FIBA - mówi szef rady nadzorczej klubu z Warszawy Jarosław Jankowski.

 

Jego ekipa jest bardzo ambitna na boisku, a jednocześnie ma może nawet najszerszy w Polsce dział medialny, który bogato dokumentuje wyczyny koszykarzy. Mimo zaledwie ósmego miejsca w poprzednim sezonie. Legia wydaje się więc być dobrze przygotowana na większe wyzwania, choć największym - nie do przeskoczenia - jest hala w Warszawie. Podczas remontu swojego macierzystego obiektu OSiR Bemowo (pojemność trybun na wzrosnąć do około 1500), mecze Pucharu FIBA Europe będą rozgrywane w hali OSiR Koło, która w zasadzie nie nadaje się na takie rozgrywki. Jeden mecz zostanie rozegrany na Torwarze, ale na halę z prawdziwego zdarzenia przyjdzie jeszcze w Warszawie poczekać. Na razie więc kluby z Węgier, Danii i Finlandii, z którymi w grupie zagrają legioniści, będą przeżywały szok pozytywny (na Torwarze) i negatywny (na Kole).

 

Nie mają takich problemów w Zielonej Górze. Stelmet Enea BC Zielona Góra, czwarty zespół Energa Basket Ligi w poprzednim sezonie, w europejskich pucharach co prawda nie gra, ale zgłosił się równolegle do gry w rosyjskiej lidze VTB. Rozgrywki z udziałem dziewięciu świetnych klubów z Rosji oraz mających problemy ze znalezieniem u siebie godnych rywali ekip z Estonii, Kazachstanu i Białorusi, toczą się w tych samych terminach co EBL, ale poprzez przekładanie meczów zielonogórzanie sobie z tym jakoś radzą. Celem jest przede wszystkim zysk finansowy, bo mający kłopoty z domykaniem budżetów Stelmet może liczyć w Rosji na całkiem spore pieniądze. Zwłaszcza jeśli będzie ściągać na trybuny kibiców, bo za to też są bonusy, a w pięknej hali CRS (5000 miejsc) przy dobrym na razie stylu Stelmetu w tym sezonie można liczyć na dobrą frekwencję.

 

Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że aż pięć klubów (a można jeszcze doliczyć GTK Gliwice w regionalnym Alpe Adria Cup z zespołami z Czech, Austrii, Węgier, Chorwacji czy Słowenii) zapewnia swoim graczom - zwłaszcza polskim - przez dużą część sezonu granie dwa razy w tygodniu na solidnym poziomie. Łatwo o tym zapomnieć, ale wydaje się, że duża część rozwoju polskiej koszykówki opierała się właśnie na licznym udziale Polaków w europejskich rozgrywkach.

 

Tak było w latach 90., kiedy to, zanim zajęliśmy siódme miejsce w mistrzostwach Europy w 1997 roku, były dobre występy w Europie Nobilesu Włocławek czy Mazowszanki Pruszków. Tak było dekadę później, kiedy to wracaliśmy do Europy jako reprezentacja po tym, jak kilka lat nasi czołowi gracze nabierali doświadczeń w Eurolidze. A nawet przed ostatnimi mistrzostwami świata w Chinach, kiedy to wyraźnie było widać, jak wypadli w nich gracze ograni w europejskich pucharach, tacy jak Adam Hrycaniuk czy Michał Sokołowski.

 

Dlatego można liczyć, że następne pokolenie przygotowanych do gry kandydatów do reprezentacji rodzić się będzie właśnie w starciach z Europejczykami, nawet jeśli to będą zespoły z Węgier czy Danii, które wcale nie muszą być łatwymi rywalami. Na pewno Filip Matczak czy Sebastian Kowalczyk z Legii, Jarosław Zyskowski i Marcel Ponitka ze Stelmetu, Jakub Karolak i Krzysztof Sulima z Anwilu, Jakub Schenk z Polskiego Cukru czy Dariusz Wyka z Asseco Arki, a może nawet Mateusz Szlachetka z GTK, będą gotowi na lepsze granie i zgłoszą aspiracje do obecności w reprezentacji. Jak dobrze, że to właśnie im wpadła w ręce ta szansa. To praktycznie w komplecie „kadra B”, zaplecze ekipy Mike’a Taylora z ostatnich mistrzostw świata.

 

A jeśli jeszcze do tego dojdą sukcesy, którymi dla wszystkich tych zespołów będzie wyjście z grupy, tym lepiej. Ani dla Arki, ani dla Anwilu i Polskiego Cukru, ani tym bardziej dla Legii nie jest to niemożliwe.

Przejdź na Polsatsport.pl