Pindera: Runowski na razie cieszy się, że wrócił do gry

Małe bokserskie gale potrafią mieć dużo uroku, ale najczęściej wielkiego boksu jest na nich jak na lekarstwo. Nawet te organizowane w Wielkiej Brytanii, która może poszczycić się całkiem pokaźną grupą mistrzów świata i ma wpływowych promotorów, takich jak Eddie Hearn.

 

W historycznej, działającej od 1929 roku York Hall w miniony czwartek nie zobaczyłem kandydatów na wielkich mistrzów. Wspomniany Riakporhe, który wygrywając z Masseyem został nowym czempionem Wlk. Brytanii niczym specjalnym nie zaimponował. Ma znakomite warunki fizyczne (196 cm wzrostu), to fakt, jest silny i pięknie zbudowany, ale charakteru twardego wojownika w nim nie widzę.

 

W ringu jest bojaźliwy, by nie określić tego mocniej, owszem mocno bije, ale twardy jak skała Massey nic sobie z tego nie robił. Być może Riakporhe potrzebuje jeszcze trochę czasu, doświadczenie wciąż ma bowiem niewielkie, ale ciężko będzie mu wygrywać z najlepszymi na świecie.Pozostali zwycięzcy tej gali być może też, podobnie jak Riakporhe, mają mistrzowskie aspiracje, ale do ich realizacji droga daleka.

 

O 25-letnim Przemku Runowskim od dawna mówi się, że to pięściarz sporych możliwości, choć nie ukrywam, jakoś mnie do siebie nie przekonywał. W Nowym Dworze Mazowieckim zbyt szybko znokautował Siergieja Mołczanowa, bym radykalnie zmienił zdanie, ale trzeba przyznać, że przygotowany był bardzo dobrze. Tak dynamicznego, szybkiego i zdecydowanego jeszcze go nie widziałem. Szkoda tylko, że niepokonany Mołczanow po otrzymaniu mocnego uderzenia nie wykazał chęci do dalszej walki.

 

Sądzę, że tak przygotowany Runowski mógłby w kwietniu tego roku stoczyć zupełnie inny pojedynek z Joshem Kellym (10-0-1, 6 KO) z którym przegrał  wyraźnie w Londynie.

 

Kolejną walkę na bokserskim, zawodowym ringu wygrał w Nowym Dworze Jan Lodzik (2-0, 1 KO), utytułowany kickbokser. Komentowaliśmy z Grzegorzem Proksą jego debiut w Raszynie, teraz był jeszcze lepszy. Lodzik walczy w wadze superlekkiej, jest szybki, dynamiczny, ale  coś więcej o jego możliwościach dowiemy się po kolejnych występach, gdy zmierzy się z kimś potrafiącym boksować.

 

Czasy jednak, gdy kickbokserzy traktowani byli z góry przez bokserów dawno minęły. Pamiętam jak były trener naszej kadry narodowej mówił, że Marka Piotrowskiego, wtedy już amatorskiego mistrza świata w kickboxingu, znokautowałby pierwszy, lepszy drugoligowy pięściarz. Nie miał racji, co zresztą potwierdzali nasi czołowi wtedy amatorzy, którzy z Markiem sparowali. A później jak wiemy Piotrowski (21-0, 11 KO) był o krok od walki o zawodowe MŚ i skończył karierę bokserską z powodu postępującej choroby niepokonany.

Znanych kickbokserów, którzy podbili zawodowe ringi bokserskie jest wielu: u nas sztandarowym przykładem jest Przemek Saleta, na świecie Witalij Kliczko, a teraz Dillian Whyte.

 

Nie wiem czy Lodzikowi pisana jest wielka kariera, wiem tylko, że zobaczymy go jeszcze w wielu zwycięskich pojedynkach, czego nie mogę napisać o niektórych naszych czołowych pięściarzach amatorach, którzy próbują już swych sił w zawodowej rywalizacji.

 

I na koniec jeszcze jedno. Na ogół nawet znani amatorzy ostrożnie rozpoczynają zawodowe kariery tocząc walki czterorundowe z przeciwnikami, którzy nie mogą im zrobić krzywdy. Wyjątkiem jest Wasyl Łomaczenko, który już w drugiej walce bił się o mistrzostwo świata, a w trzeciej je zdobył. Tyle że Ukrainiec to ktoś zupełnie wyjątkowy, więc nie jest tu najlepszym przykładem.

 

Ale 33-letni Wenezuelczyk Maestre (2-0, 2 KO) to taki solidny, choć bez wybitnych osiągnięć pięściarz, uczestnik pięciu mistrzostw świata, brązowy medalista tej imprezy w Ałmatach (2013) w wadze półśredniej, ćwierćfinalista igrzysk w Londynie (2012) i Rio de Janeiro (2012). W obu przypadkach przegrywał z późniejszymi złotymi medalistami olimpijskimi. Z powodzeniem występował też w rozgrywkach WSB (World Series of Boxing), był między innymi w Pruszkowie, gdzie pokonał walczącego w barwach naszej Husarii Irlandczyka Stevena Donelly’ego, zresztą też olimpijczyka z Rio de Janeiro.

 

I tenże Maestre swój pierwszy zawodowy pojedynek stoczył na dystansie 10 rund (stawką był wakując pas WBA Fedebol w wadze junior średniej) z niepokonanym 24-letnim Kolumbijczykiem Jeovanisem Barrazą (20-0, 14 KO) na jego terenie. Maestre znokautował go w drugiej rundzie, a w kolejnej walce równie bolesną porażkę ( 4 runda tko) zafundował byłemu mistrzowi świata, 33-letniemu Argentyńczykowi Diego Gabrielowi Chavesowi (27-5-1, 23 KO), też na ringu w Kolumbii.

 

Jak widać różne drogi prowadzą do bokserskiego nieba. Ta, którą obrał mieszkający w Barcelonie Gabriel Maestre z pewnością jest drogą na skróty w poyztywnym sensie oczywiście. 

Przejdź na Polsatsport.pl