Piłka nożna ważniejsza niż życie

Choć doskonale wie co to przemoc i nie raz grożono jej śmiercią, to Afganka Khalida Popal nie boi się głośno mówić o sytuacji w jej kraju. CNN opisało historię kobiety, która przez miłość do piłki nożnej musiała opuścić swój dom.

Rok temu cały świat obiegły zdjęcia małego Afgańczyka, który był ubrany w torebkę foliową z namalowanym nazwiskiem Lionela Messiego i numerem dziesięć. Pięciolatek później otrzymał autentyczną koszulkę, a nawet spotkał swojego idola. W pierwszych dniach maja okazało się, że fotografia, która miała przynieść Murtazie spełnienie dziecięcych marzeń, pozbawiła go rodzinnego domu. Ze strachu przed Talibami, a także porywaczami ludzi dla okupu rodzina Ahmadich uciekła z Afganistanu do Pakistanu. PRZECZYTAJ WIĘCEJ

Ta historia pokazuje, jak bardzo dramatyczna jest wciąż sytuacja w Afganistanie, o czym również przekonały się zakochane w piłce nożnej kobiety, których prawa pod panowaniem Talibów uległy drastycznemu ograniczeniu.

Podczas gdy Talibowie wprowadzili zakaz uczestniczenia kobiet w jakichkolwiek wydarzeniach sportowych i przychodzenia na stadiony (gdzie również odbywały się masowe egzekucje), Khalida Popal nie zamierzała zaprzestawać gry w piłkę.

_{W Afganistanie wciąż byli ludzie z talibską mentalnością. Nie mogli przyjąć do świadomość faktu, że kobieta gra w piłkę.}

W futbolu zakochała się w 2004 roku. Wówczas 16-letnia Afganka grała po kryjomu wraz z koleżankami na szkolnych boiskach. To wywołało ogromne poruszenie i szykanowane dziewczynki musiały szukać nowego miejsca. Znalazły je w placówce NATO.

Zainteresowanie tym sportem wrosło na tyle, że Afgańska Federacja Piłkarska powołała w 2007 roku drużynę narodową, której promocją głównie zajmowała się Popal.

_{Raz jedna dziewczynka mi powiedziała, że dzięki wspólnej grze zyskała ogromną siłę. Zdołała powiedzieć rodzicom, że nie zamierza wyjść za mąż, a chce pójść na studia. Wówczas zrozumiałam, że mam moc, że muszę jej używać, aby kobiety w moim kraju zyskały więcej praw - powiedziała CNN Popal.}

Niestety nie wszyscy byli tego samego zdania. Afgance grożono śmiercią i aby jej uniknąć, musiała opuścić swój rodzinny dom. W 2010 roku uciekła z kraju.

_{Nigdy nie zapomnę tego dnia. Stało się to tak szybko. Musiałam zostawić wszystko, aby ocalić swoje życie. Nie mogłam nawet się z kimkolwiek pożegnać, nie mogłam powiedzieć, aby byli silni.}

Po dwóch miesiącach życia w podziemiach ostatecznie trafiła do Danii, gdzie uzyskała odpowiednią pomoc. Dopiero pół roku temu dotarła do niej rodzina. Choć Popal jest bezpieczna i szczęśliwa, to dla niej jeszcze nie koniec.

_{Na razie mogę wspierać mój kraj z zewnątrz. Wiem jednak, że pewnego dnia wrócę i zrobię znacznie więcej - zapowiada Popal.}