Nelip: Czułam moc

28-letnia zawodniczka klubu UKS Żoliborz Warszawa od pierwszego pojedynku w 1/32 finału szła jak burza.

- Byłam bardzo dobrze przygotowana fizycznie. Świetnie czułam się już przed czerwcowymi mistrzostwami Europy, ale wtedy przyplątała mi się angina, konieczny był antybiotyk, który mocno mnie osłabił. Liczyłam, że już wówczas stanę na podium, ale w ćwierćfinale rywalka zagoniła mnie na nogach. Miesiąc jednak wystarczył, bym odzyskała siły, obozy w Szczyrku i Spale bardzo mi pomogły i dziś czułam się świetnie. Po prostu czułam moc - przyznała Nelip.

Polkę dopiero w finale zatrzymała Rosjanka Tatiana Gudkowa, która zwyciężyła 11:9.

- Chyba trochę zawiodła strategia. Zbyt agresywnie na nią ruszyłam, popełniłam kilka błędów i musiałam gonić wynik. Po pewnych korektach taktycznych prawie udało mi się odrobić wszystkie straty, ale ostatecznie przegrałam - analizowała.

W Lipsku odniosła życiowy sukces, to tuż po zakończeniu finału w jej oczach pojawiły się łzy. Radości czy złości?

- Trochę jednak zawodu. Byłam blisko, byłam naprawdę blisko i zabrakło tak niewiele. Mam jednak nadzieję, że jak zdrowie pozwoli, to ustabilizuję formę na wysokim poziomie i jeszcze będę miała powody do radości - wspomniała.

Pierwsze sukcesy zaczęła odnosić jako juniorka. Była wicemistrzynią świata do lat 20, a w tym samym 2009 roku złoto przywiozła z Uniwersjady w Belgradzie i wraz z koleżankami została w Antalyi drużynową wicemistrzynią świata, a rok później mistrzynią Europy. Walczyła dla Polski, ale studiowała w USA na katolickim University of Notre Dame.

- W 2013 roku przeszłam operację barku, po której długo nie mogłam dojść do siebie i odzyskać formy. Z kolei poprzedni sezon spisałam na straty z powodu zerwania więzadeł w kolanie. Okres dzielący oba te urazy to były chude lata. Na szczęście jakoś się pozbierałam i w tym roku wreszcie zdrowie mi dopisywało. Przeszłam długą drogę, bo startowałam z samego dołu rankingu światowego, a skończyłam na wicemistrzostwie globu i trzeciej pozycji w klasyfikacji szpadzistek - zauważyła.

1 maja skończyła 28 lat, ale - jak sama zaznaczyła - dla szpadzistki to żaden wiek.

- Potrzebuję tylko zdrowia i będzie dobrze. Mam nadzieję, że limit pecha już wyczerpałam. Przez te wszystkie kłopoty nauczyłam się cieszyć z małych sukcesów, każdego wygranego pojedynku, każdego zwycięstwa w turnieju. Co więcej, jak byłam młodsza, to porażki trochę mnie bolały, siedziały we mnie jak zadra, a teraz czerpię radość z walki niezależnie od wyniku. Takie podejście też pomaga w odnoszeniu sukcesów - powiedziała.

Ma nadzieję, że ten rok będzie przełomowy.

- Chciałabym bardzo, ale trzeba wziąć pod uwagę, że rywalki trochę o mnie zapomniały, nie wiedziały, czego się po mnie spodziewać po dłuższej przerwie, a teraz już będą traktować mnie poważnie - dodała.

Za trzy lata igrzyska olimpijskie w Tokio. Nelip będzie mieć wtedy 31 lat i może w najważniejszej imprezie sportowej... zadebiutować.

- No jakoś nie miałam okazji wystąpić w igrzyskach. Zawsze mnie omijały, a wiadomo, że każdy sportowiec marzy najpierw o olimpijskim starcie, a później o medalu. Ale to dopiero za trzy lata. Nie wybiegam tak daleko w przyszłość, choć oczywiście gdzieś z tyłu głowy...  - przyznała.

W niedzielę na sali spędziła 14 godzin. - Zjawiłam się już o 7.20, a dekoracja odbyła się przed 21. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że to 14 godzin. Ale było warto! - podsumowała.

Nelip mogła liczyć na wsparcie rodziców oraz narzeczonego.

- Mam nadzieję, że mimo późnej pory jeszcze uda mi się wyjść z najbliższymi na krótką kolację i lampką szampana uczcić sukces. Jedną oczywiście, bo jeszcze turniej drużynowy przede mną, a razem z dziewczynami mamy spore ambicje. Na świętowanie przyjdzie czas później - zakończył wicemistrzyni świata.