Pindera: Nie tylko Chińczycy, Polak też potrafi

Chińscy mistrzowie plastikowej (kiedyś celuloidowej) piłeczki nie mają sobie równych. I w równym stopniu dotyczy to pań i panów. Turniej w Bremie był tylko tego kolejnym potwierdzeniem. A jak  zabraknie najlepszych Chinek, to ich miejsce od razu zajmują inne skośnookie specjalistki od posługiwania się pingpongową rakietką.

 

Tym razem nieobecność Chinek najlepiej wykorzystały Japonka Kasumi Ishikawa i Koreanka z Południa Hyowon Suh, defensorka, która potrafi atakować. Ale na Ishikawę te umiejętności nie wystarczyły. Japonki potrafią wygrywać German Open w Bremie, co udowodniła 23 letnia Kasumi Ishikawa.

 

W męskim singlu Japonia też ma sporą watahę młodych wilków, które próbują się dobrać do skóry chińskim supermistrzom, ale do igrzysk w Tokio (2020) mogą nie zdążyć z formą, która pozwoli im na wygrywanie. W Bremie sensacji nie było, rządzili Chińczycy. Ma Long pokonał pewnie w finale swojego rodaka Xu Xina i odebrał czek na 28 tysięcy dolarów, podobnie jak Ishikawa.

 

Opinia, że z Chińczykami nie można wygrać nie jest jednak do końca prawdziwa. Podczas tegorocznego German Open dużej sztuki dokonał nasz najlepszy pingpongista Jakub Dyjas, który wyeliminował wicemistrza świata z 2015 roku Fanga Bo i awansował do turnieju głównego. Co więcej on tego Chińczyka pokonał bez straty seta, 4:0. Nie chce się wierzyć, ale takie są fakty. Wracam do tego zwycięstwa, bo to chyba najcenniejszy sukces od lat.

 

W 1/16 turniejowej drabinki na Dyjasa czekał już inny Chińczyk, Xu Xin. O klasie tego zawodnika miałem okazję wielokrotnie pisać i mówić, gdy komentowałem jego pojedynki. Był mistrzem świata kadetów, później zdobywał złote medale mistrzostw świata seniorów w deblu mikście i drużynie. A wraz ze swoimi chińskimi kolegami wygrał też rywalizację drużynową na igrzyskach w Rio de Janeiro.

 

W singlu największe sukcesy dopiero przed nim, dwa brązowe medale nie są bowiem szczytem jego marzeń. Wysoki, perfekcyjny technicznie, gra uchwytem piórkowym i jeśli przegrywa, to z Ma Longiem lub innym, skośnookim geniuszem z Kraju Środka, Fan Zhendongiem.

 

Ale Dyjas nie zamierzał wywieszać białej flagi. Uznał widać, że jeśli ograł do zera Fanga Bo, to może powalczyć o zwycięstwo również z Xu Xinem.

 

I grał tak jak w pamiętnym meczu Polska – Japonia podczas igrzysk w Rio de Janeiro, który miałem przyjemność komentować. Niewiele wtedy zabrakło Polakom do sprawienia wielkiej sensacji.

 

Z Xu Xinem też bił się przy pingpongowym stole jak równy z równym. Po pięciu setach Chińczyk prowadził, ale tylko 3:2, i wszystko było jeszcze możliwe. Ostatnią partię wygrał jednak Xu Xin , a cały mecz 4:2. I myślę, że dobrze zapamiętał Jakuba Dyjasa.

 

Ktoś powie, po co o tym pisać, turniej skończył się przecież w niedzielę.

 

Uważam że trzeba pisać i mówić, bo możliwości Dyjasa są ogromne. Nie wolno tylko ich zmarnować, niewielu jest bowiem takich, którzy potrafią dobrać się do skóry Chińczykom. Polak w nagrodę dostał czek na 2 tysiące dolarów. Nagrody w tej dyscyplinie nie rzucają na kolana, niestety.

Przejdź na Polsatsport.pl