Antiga: Przez kłopoty medal smakuje jeszcze lepiej

Miniony sezon był z pana i ONICO Warszawa punktu widzenia słodko-gorzki. Z jednej strony historyczny dla klubu medal mistrzostw Polski, ale z drugiej pechowe kontuzje i zamieszanie w decydującej fazie przyczyniły się do tego, że finał w trzech meczach rozstrzygnął się na korzyść Zaksy Kędzierzyn-Koźle... Jak pan do tego podchodzi z perspektywy czasu?

 

Stephane Antiga: Po wygranym półfinale nie było czasu nawet na radość z awansu, bo trzeba było zachować koncentrację i skupić się na dalszej pracy. Finał potoczył się dość szybko, ale były momenty, w których wiedzieliśmy, że była szansa... Mam na myśli ten pierwszy mecz, ale i w trzecim secie ostatniego spotkania. Do końca mieliśmy nadzieję, że rywalizacja może się przedłużyć i wrócimy na czwarty mecz na Torwar. Dlatego byliśmy rozczarowani. To naturalne w tej sytuacji uczucie. Nawet jeśli ZAKSA prowadziła 2:0 w pierwszym pojedynku, to robiliśmy wszystko, by nawiązać walkę. Teraz satysfakcja jest już większa niż frustracja i rozczarowanie.

 

Co pana zdaniem w większym stopniu miało wpływ na przebieg finałowej rywalizacji - brak kontuzjowanych Bartoszów Kurka i Kwolka, czy kontrowersje dotyczące błędów sędziowskich w pierwszym spotkaniu?

 

Obaj Bartkowie byli bardzo ważnymi graczami w naszym zespole. Oczywiście inni, w tym Maciej Muzaj, starali się ich zastąpić i grali bardzo dobrze... ale mogło być jeszcze lepiej. Nie mogę powiedzieć, że z Kurkiem i Kwolkiem w składzie na pewno byśmy wygrali któryś z tych meczów lub wywalczyli złoto, ale na pewno szanse na to byłyby większe.

 

A o pomyłki z zaciętego pierwszego spotkania finałowego ma pan jeszcze żal do arbitrów?

 

Naprawdę nie było łatwo zapomnieć o tym. Kontrowersje, nieuznany punkt... Ale tak bywa. Nie można powtórzyć tego spotkania, nie można zmienić wyniku. ZAKSA wygrała i jest mistrzem.

 

W poprzednim sezonie warszawskiemu zespołowi brakło zaledwie punktu, by znaleźć się w czołowej "szóstce" i walczyć w play off-ach o medale. Teraz przed najważniejszą częścią fazy pucharowej wypadło dwóch kluczowych siatkarzy, a potem doszło do wspomnianych błędów. Czy to jakieś fatum?

 

Trochę tak jest. Czasami kiedy się ciężko trenuje, to pojawia się ryzyko urazu. Ale teraz najpierw wyszła kontuzja Kurka, a zaraz potem straciliśmy pechowo Kwolka, który skręcił kostkę w pierwszym spotkaniu półfinałowym. Rok temu z kolei w ważnym momencie drugi z Bartków miał zapalenie wyrostka robaczkowego. Czasem to już bywa męczące. Bo niby kontuzje są częścią gry, ale jest chyba jakaś granica. Ale w związku z tymi wszystkimi kłopotami wywalczony teraz medal jeszcze lepiej smakuje.

 

Gdzie będzie pan pracował w przyszłym sezonie?

 

Na razie nie wiem. Jeszcze nie jestem gotowy, żeby podejmować taką decyzję.

 

Pańskim priorytetem jest pozostanie w PlusLidze czy wręcz przeciwnie - chciałby pan zmienić otoczenie?

 

Oczywiście podoba mi się w Polsce. Od dawna tu mieszkam. Ale jestem otwarty na różne opcje. Obecnie analizuję propozycje.

 

Ostatnio pojawiły się głosy, że jest pan kandydatem do przejęcia po Andrei Gardinim posady trenera Zaksy. Dostał pan oferty z polskich klubów?

 

Nie chcę tego komentować.

 

ONICO już w styczniu podało, że nie przedłuży z panem kontraktu. Osoby ze środowiska siatkarskiego podkreślały wówczas, że zazwyczaj kluby takie wiadomości ogłaszają w przerwie międzysezonowej. Ma pan żal o to, że tak rozwiązano tamtą sytuację?

 

Oczywiście, nie było to przyjemne. Nie osłabiło jednak tego, że chciałem zdobyć medal i w ten sposób zakończyć pracę w stolicy. To był projekt, który zaczęliśmy ponad dwa lata temu z Pawłem Zagumnym. Chcieliśmy zbudować dobrą drużynę w Warszawie. Naprawdę jestem zadowolony, a nawet dumny, że się udało. To miasto czekało ponad 20 lat na medal zespołu siatkarskiego. Jestem zaszczycony, że byłem tego częścią. Chodziło nam o stworzenie fajnego zespołu, który będzie grał fajną siatkówkę. Ciężko pracowałem razem z zawodnikami, by to zrealizować.

Przejdź na Polsatsport.pl