Magiera: To były dwa tygodnie święta i zabawy

Co cieszy najbardziej? Mimo wszystko chyba fakt, że trybuny wypełniły się kibicami i żyły podczas meczów. Atmosfera podczas spotkań Polek w Łodzi i Turczynek w Ankarze była niesamowita. Dla wielu siatkarek było to całkiem nowe doświadczenie, a dla wielu jedyne i niepowtarzalne, które wspominać będą do końca życia.

Nie tędy droga

Najwięcej znaków zapytania dotyczy przyjętej formuły rozgrywania turnieju. Cztery kraje w roli gospodarzy to chyba jednak za dużo, przynajmniej o dwa, podobnie ma się rzecz jeśli przyjrzymy się rywalizacji 24 zespołów. Dysproporcje między najlepszymi, a najsłabszymi są zbyt wyraźne. Argument, że chodzi o popularyzację dyscypliny nie za bardzo przekonuje, bo jak spopularyzować siatkówkę wśród kibiców w kraju, który z kretesem przegrywa mecz 0:3 i zdobywa po piętnaście punktów w secie? Kibice kochają sukcesy, kochają zwycięstwa, bo o to w tej zabawie chodzi, porażki nikogo na świecie nie interesują.

Istota sportu

Druga rzecz dotyczy systemu grania w sześciozespołowych grupach. Niestety, system ten sprzyja różnego rodzaju kombinacjom, aby przygotować sobie najlepszą drabinkę w drodze do decydujących meczów o medalach i może dochodzić do sytuacji, że komuś będzie się „opłacało” przegrać mecz, żeby później mieć łatwiej.

Oczywiście w sporcie zawodowym liczy się efekt finalny, czyli zwycięstwo w turnieju, z drugiej strony istotą sportu jako takiego jest przecież wygrywanie. Niestety do takich sytuacji prowokują zasady rozgrywania turnieju i możliwość zamiany miejsc w grupowych tabelach, tylko po to, aby drużyny pełniące obowązki gospodarza grały mecze 1/8 finału u siebie. I tak, ktoś kto był drugi może zostać przestawiony na miejsce trzecie, a ktoś kto był trzeci na miejsce czwarte. Działa to też w odwrotną stronę. Czwarty może zostać trzecim, a trzeci drugim. Trochę to ze sportowego punktu widzenia dziwne, by nie powiedzieć dosadniej.

Ogień z każdej strony

Jeżeli chodzi o aspekt sportowy, to finałowa rozgrywka wyraźnie wskazała kierunek, w którą stronę idzie kobieca siatkówka. Siła, siła i jeszcze raz siła. Całkiem niedawno wystarczyło mieć jedną dobrą skrzydłową i można było pokusić się o jakąś niespodziankę, o dobry wynik. Teraz nie ma na to szans. Na podium w Ankarze stanęły najsilniejsze i najbardziej ofensywne zespoły turnieju, więc nie ma tu mowy o żadnym przypadku.

Czwarte miejsce naszej reprezentacji jest znakomitym wynikiem, potwierdzającym tezę, że drużyna trenera Jacka Nawrockiego idzie w dobrym kierunku. Przeglądając portale społecznościowe widać, że wielu kibiców jest rozczarowanych. Chyba jednak niesłusznie, bo serducho i marzenia to jedno, a umiejętności to drugie. Tych nam w Ankarze zabrakło. I nie chodzi tu o umiejętności stricte siatkarskie, bo te nasza drużyna oczywiście posiada. Chodzi o umiejętność wygrywania. A to przychodzi z czasem. Właśnie tą umiejętnością Serbia wyszarpała mistrzowski tytuł, bo gdy wydawało się w tie-breaku, kiedy Turczynki prowadziły 9:6, że już wszystko jest pozamiatane, to właśnie wtedy wyszło ogromne doświadczenie - było nie było - aktualnych mistrzyń świata.

Kibice jak zwykle na medal

Na koniec słowo o kibicach. Tych w Polsce i zasiadających na trybunach Atlas Areny w Łodzi. Wszystkie ekipy, które przyjechały do naszego kraju były zachwycone postawą fanów i każdej z nich pewnie coś zapadnie w pamięci na długo. Rytmiczne oklaski podczas odgrywania hymnu Italii przed meczem z Polską wywołały na twarzach Włoszek oraz członków całej ekipy szerokie uśmiechy, bo u nich w kraju takie zachowanie widowni to... standard.

Niesamowicie musiała się czuć grupka rosyjskich kibiców po przegranym ćwierćfinale z Włoszkami, kiedy ubrani w ludowe stroje rosyjskie opuszczając halę z głośnym okrzykiem „Ra-si-ja” pożegnani zostali przez polskich kibiców gromkimi brawami. Wydaje się to wręcz nieprawdopodobne, ale tak rzeczywiście było.