Lewandowski: Rekordu Polski na 1500 m nikt mi już nie zabierze

Myślami był jednak nadal przy rekordowym biegu. Kosztował go on wiele, a potem nie miał też czasu na odpoczynek, bo o 4.30 rano miał już wyjazd na lotnisko i przyleciał do Warszawy, skąd samochodem przyjechał do Radomia.

 

- Myślę, że tego rekordu Polski nikt mi już nie zabierze, no chyba, że ja go jeszcze poprawię. Od dwóch lat mamy swój wewnętrzny projekt, który nazywa się Tokio 3.30. I to jest do zrobienia. Nawet wczoraj mogłem tego dokonać, ale popełniłem zbyt wiele błędów. Ciągle się jednak jeszcze rozwijam. Może pęknie magiczna granica. Czuję się bardzo dobrze - skomentował.

 

- W Paryżu stawka biegu była bardzo wyrównana i między trzecim a dziesiątym zawodnikiem, czyli mną było 0,7 s. Wpadliśmy na metę jedną ławą. Co tylko świadczy o tym jak wyrównany jest teraz poziom na świecie. Prawda jest taka, że moi rywale w tym momencie stracili swój atut - ich nadzieją było zgubić mnie na tempo biegu, a teraz już wiedzą, że ja też to wytrzymam, a w końcówce jestem jednym z najszybszych - dodał.

 

Jak przyznał do Paryża jechał z całkowicie innym nastawieniem niż zawsze. - Nie bałem się, co wyjdzie, ale bardziej podekscytowany, że dostałem kolejną szansę biegania 1500 m z takimi rywalami. Jest to nadal dla mnie nowy dystans i ciągle się go uczę. Bałem się go - zaznaczył.

 

Bieg po rekord kosztował Lewandowskiego nie tylko dużo fizycznie, ale i wyszedł ze stadionu mocno poobijany.

 

- Miałem mieć założone osiem szwów, ale nie zgodziłem się, bo wiedziałem, że w niedzielę muszę znowu biec. Bardzo ciężki bieg, dużo przepychanek. Fajnie, że potrafiłem odnaleźć się w takiej sytuacji i zrobiłem swoje - ocenił.

 

Dodał, że nadal ma jeszcze dużo do poprawienia i zapowiedział, że to jeszcze nie koniec.

 

- Ciągle się uczę tego dystansu, mimo że jestem doświadczonym zawodnikiem. Dzieliłem teraz pokój z dwukrotnym medalistą olimpijskim Nickiem Willisem i miałem kilka do niego pytań. Jak junior się czułem. To na pewno też mi pomogło. Jestem bardzo głodny wiedzy - przyznał.

 

Cieszy go, że rywale zaczęli go szanować i widzieć w nim zagrożenie.

 

- Biorą mnie pod uwagę, będą mieli respekt, tak jak ja do nich. Trzeba pamiętać, że to jest jednak sport. A tym bardziej mistrzostwa świata, gdzie jest turniejowe bieganie. Będzie pewnie bardzo dużo przypadkowości, w szczególności że termin jest nietypowy. Ciężko jest trafić z formą. Na szczęście jestem doświadczony – zaznaczył.

 

Całkowicie zmienił też nastawienie do rywalizacji. Przestał patrzeć na rywali, skupia się wyłącznie na sobie i na tym, co sam ma do zrobienia.

 

- Nie mam wpływu na swoich rywali. Mogę kontrolować swoją formę i to robię. Z tygodnia na tydzień jest coraz lepiej. Nie wiem, czy moi przeciwnicy będą w Dausze przygotowani na 3.25, czy na 3.40. To nie ode mnie zależy. Ja zrobię swoje i zobaczę co mi to da, czy medal, czy brak miejsca w finale - powiedział.

 

I tak najważniejszy pozostaje dla niego projekt Tokio 2020. Bo właśnie na igrzyskach chce zdobyć medal i spełnić się jako sportowiec.

 

- Paweł Czapiewski ciągle powtarza, że lepiej jest mieć jeden medal igrzysk niż pięć mistrzostw świata. Takie też jest moje zdanie. Oczywiście jednak zrobię wszystko, żeby z Dauhy wrócić z medalem. Ale cel jest tylko jeden – Tokio 2020 – zaznaczył.

 

Wielką zmianę widzi także w swoim nastawieniu. Dużo pomógł mu i nadal pomaga psycholog Dariusz Nowicki.

 

- Przestałem się przejmować dziwnymi rzeczami, a w szczególności nie boję się już porażki. To problem wielu zawodników. Nie myślą o tym jak wygrywać, a o tym, co będzie jak przegrają. Nareszcie cieszę się bieganiem i ekscytuję się tym - powiedział.

Przejdź na Polsatsport.pl