Kobiecym okiem: Odśpiewać Mazurka…

W moim sportowym życiu specjalnie dla mnie Mazurka Dąbrowskiego odegrano raz. I choć wydarzyło się to kilkanaście lat temu, tę melodię i obraz, który miałam przed oczami stojąc zupełnie zaskoczona na najwyższym stopniu podium turnieju międzynarodowego, słyszę i widzę, jakby to wydarzyło się wczoraj. Widok jednego, dokładnie jednego uśmiechniętego polskiego kibica łopoczącego biało-czerwoną flagą już na zawsze pozostanie w mojej pamięci. To uczucie, którego nie da się opisać. To uczucie, o którym marzysz, by się powtórzyło, dlatego jesteś gotów poświęcić dla niego dosłownie wszystko.

Nie potrafię sobie nawet wyobrazić emocji, które towarzyszą polskiemu sportowcowi stojącemu i słuchającemu hymnu narodowego na najwyższym stopniu podium igrzysk olimpijskich. W takim momencie odśpiewanie Mazurka, jest niemal niemożliwe, o czym przekonywaliśmy się nie raz, gdy wzruszenie odbierało najlepszym głos, a w ich oczach ukazywały się łzy. Przyznaję, że mi bardzo często, kiedy w roli dziennikarki, ale przede wszystkim Polki i kibica, oglądam ceremonie medalowe z udziałem polskich sportowców stojących na szczycie, wzruszenie ściska serce. I czuję, że dziś 11 listopada 2018 roku będzie dokładnie tak samo. Zwłaszcza, gdy Mazurka Dąbrowskiego odśpiewamy wszyscy razem, dla wszystkich, dla każdego z nas.

Wydaje się, że sportowcom łatwiej jest być patriotami. Wystarczy ubrać biało-czerwony dres, pojechać na zawody i reprezentować kraj. Tylko, że większości sportowców, tego biało-czerwonego dresu, czyli powołania do reprezentacji, mimo ciężkiej pracy, nigdy nie udaje się otrzymać. Dziś wszyscy jesteśmy reprezentantami Polski. Dziś patrzy na nas cały, nie tylko sportowy świat. Ubierzmy biało-czerwone barwy, bądźmy wszyscy razem, szczęśliwi, że żyjemy w niepodległym kraju i dumnie w atmosferze wielkiego narodowego święta, odśpiewajmy wspólnie: Jeszcze Polska nie zginęła, #kiedy my żyjemy…

Jeśli tylko wzruszenie nie odbierze nam głosu.