Pindera: Kto następny dla Gołowkina?

Tym razem Kazach nie bronił należącego do niego pasa IBF, bo federacja uznała, że Martirosyan nie zasługuje na taki zaszczyt. Nie walczył dwa lata, a ostatnie pojedynki toczył kategorię niżej. Jest jeszcze jeden aspekt tej sprawy, obowiązkowym pretendentem do pasa IBF jest Ukrainiec Siergiej Dieriewianczenko, więc to z nim Gołowkin powinien walczyć o to trofeum. 

 

W stawce pojedynku z Martirosyanem były więc tylko tytuły WBC i WBA, ale prawdę mówiąc, nie miało to większego znaczenia. Urodzony w Armenii mieszkaniec Glendale decydując się na walkę z „GGG” podjął przecież samobójczą decyzję. Jego szanse na zwycięstwo były bliskie zera. 

 

Owszem, to dobry pięściarz, olimpijczyk z Aten (2004). W zawodowej karierze, w wadze junior średniej, pokonali go tylko Erislandy Lara, Demetrius Andrade i Jermell Charlo. Z Larą i Andrade walczył o mistrzowskie pasy, z Kubańczykiem przegrał jednogłośnie, stawką był tytuł WBA, a z Andradę, o tytuł WBO, stosunkiem głosów 1:2. Z Charlo też bił się dzielnie.

 

Tak też zaczął walkę w Carson z Gołowkinem. W pierwszej rundzie nie odstawał od króla wagi średniej, kilka razy go trafił i na dobrą sprawę można było wypunktować to starcie na jego korzyść.

 

Ale w drugim było po wszystkim. „GGG” ruszył zdecydowanie do ataku, zadał serię dziewięciu ciosów, po których Martirosyan padł na deski, a sędzia ringowy Jack Reis zatrzymał pojedynek. A przecież Gołowkin dopiero się rozkręcał. 

 

Inna sprawa, że niedoszły rywal Macieja Sulęckiego miał tylko 2.5 tygodnia na przygotowania, do tego wystąpił w wyższej kategorii. Gołowkin miał walczyć w meksykańskie święto, Cinco de Mayo, z Saulem Alvarezem w Las Vegas. Ale Meksykanina złapano na dopingu i musiał się z tej walki wycofać. Dopiero wtedy rozpoczęto poszukiwania innego przeciwnika. 

 

Gołowkin był przygotowany znakomicie, szykował się przecież na Alvareza. Martirosyan wziął walkę w biegu, ale to oczywiście jego problem. Zarobił 225 tysięcy USD (Gołowkin milion) i po raz pierwszy w karierze został znokautowany. Nie wiem, czy to był dobry pomysł. 

Kazach zaś wyrównał przy okazji rekord Bernarda Hopkinsa broniąc po raz dwudziesty mistrzowskich pasów w wadze średniej. W kolejnym pojedynku zapewne ten rekord pobije. Chodzi mu jeszcze po głowie zdobycie tytułu WBO (mistrzem tej organizacji jest Brytyjczyk Billy Joe Saunders), ale na razie  nie ma takiej walki w planie. 

 

Wciąż priorytetem jest rewanż z Alvarezem. Sześciomiesięczna dyskwalifikacja „Canelo” upływa 17 sierpnia, więc do  pojedynku z Gołowkinem mogłoby dojść jeszcze we wrześniu, w kolejne meksykańskie święto. Zresztą „GGG” jeszcze na ringu w Carson powiedział, że może walczyć z „Canelo”, choć jeszcze nie tak dawno mówił co innego.

 

Gołowkin jest dziś nr 1 w wadze średniej co do tego nikt chyba nie ma wątpliwości. Lepiej unikać go jak ognia, bo szkoda zdrowia. Martirosyan twierdzi, że przyjąć cios od „GGG”, to jak zderzyć się z pociągiem. Dużo prawdy jest też chyba w słowach Abela Sancheza, trenera boksera z Karagandy, że nikt już nie jest taki sam po walce z Gołowkinem. Ale chętnych, by z nim się bić, nie zabraknie, tego jestem pewny. 

 

On sam przy każdej okazji pytany z kim chciałby walczyć mówi szczerze, że nie ma to większego znaczenia. – To są moje pasy, przyjdzie mi je odebrać – prowokuje ewentualnych rywali. I uśmiecha się szeroko, niewinnie, w swoim stylu. Ale jak wychodzi do ringu, to ten uśmiech znika.